Animeleri Mahveden 10 Sinir Bozucu Anime Klişeleri!

Animeyi Mahveden 10 Sinir Bozucu Klişe (Ve Artık Yeter Dedirten Sebepleriyle)

1. Şiddet Delisi Tsundere Karakterler – İlla Tokat Atmadan Sevgisini Gösteremeyenler

Hani birini sever ama belli edemezsin ya, tsundere karakterler de onu biraz abartıyor... hatta fazla abartıyor.
Öyle bir sahne düşün: Kız karakter, oğlan karaktere hafif gülümsüyor. Bir saniye sonra BAM! Yumruk geliyor suratına, “Ben seni sevdiğimden değil, sinirlendiğimden dövüyorum!” tonlamasıyla.
Güya romantikmiş bu sahneler. Hadi canım, kime ne romantikliği? Bu kadar fiziksel şiddetin “şaka yollu” gösterilmesi artık cidden iç bayırtıyor. Özellikle Tomo-chan, Louise (Zero no Tsukaima) ve Taiga (Toradora!) gibi karakterler artık “tsundere = sinirli şiddet makinesi” eşleşmesini aşırı sömürdü.

2. Goku Klonları: Saf, Aç, Kavga Delisi, Beyinsiz Ama Güçlü

Goku bir efsanedir eyvallah da, her animeye onun gibi karakter koymak zorunda mıyız be kardeşim?
Shonen evreninde o kadar çok “aptal ama kalbi temiz” dövüşçü var ki hepsi birbirine karıştı. Luffy, Naruto, Asta, Natsu... Hepsi bir nevi “Goku 2.0”.
Ne mizahı kalıyor ne orijinalliği. Bu tipleme, artık yaratıcı değil; resmen otomatik pilotta yazılmış gibi geliyor. Neymiş efendim, bol yemek yer, salaktır ama dövüşte efsanedir. Yahu adam önce düşünsün sonra yumruk atsın be!

3. Boş Karakterler: Kendini Yerleştir Tipler

“Isekai baş karakteriyim, hiçbir özelliğim yok ama herkes bana hayran çünkü neden olmasın?”
Kardeşim biraz kişilik verin şu karakterlere ya. My Isekai Life, Arifureta, Shinka no Mi gibi serilerde ana karakterler karton gibi. Koy seni beni oraya, bir fark olmaz.
Bu kadar sıradan, düz ve sıkıcı bir karakter yaratmanın tek sebebi: “İzleyici kendini yerine koysun”. Eh be güzel kardeşim, biz izleyiciyiz zaten! Hikâye yazıyorsan karakteri yaşat, düz ekran gibi gezdirmeyin şu adamları.

4. Kafaya Göre Çalışan Plot Armor – “Ben Ana Karakterim Ölmem”

Hikâye yazarken kahramanı korumak zorunlu olabilir, ama bunu böyle göze soka soka yaparsan yemezler.
Mesela Ichigo ölümle burun burunayken hop “Hollow gücüm geldi” diye kurtuluyor. Naruto "tam ölüyordu" ama içindeki tilki çakrası devreye girdi.
Ya tamam, güçlüler ama bari biraz zorlayın. “Tam ölecekken bir anda yeni güç geliyor” artık tam anlamıyla kabak tadı verdi. Plot armor kullanılacaksa ince işçilik ister. Yoksa hikâye tırt gibi gelir.

5. Uçan Kaçan Sapıklar – Master Roshi’nin Torunları Çoğaldı

Bak bu klişe artık sadece sıkıcı değil, ciddi ciddi rahatsız edici.
Bir karakter var, yaşlı amca olur ya da çılgın kanka. Görev tanımı: “Kadın karakter görünce sapıt.”
Master Roshi, Sanji, Jiraiya, Kon... Bu isimleri okuyunca aklına gelen sahnelerle zaten neden bu klişeden bıktığımızı anlayabiliyorsun.
Kadın karakterleri “et parçası” gibi sunmanın bir yere varmadığını artık hepimiz fark ettik. Komik değil, çağ dışı.

6. “Ben Seni Öldürmeyeceğim Çünkü...” – Haydi Oradan!

Dövüş sahnesi tavan yapmış, düşman iki saniyede alt edilecek... ama ana karakter onu bağışlar. Sebep? “Yeterince zorlanmadım, daha sonra tekrar dövüşelim.”
Yani cidden mi? Anime karakteri değil de RPG oyunu gibi davranıyorlar. Hele ki Bleach'te bu olay diz boyu. “Düşmanım çok zayıf, kesmeyeceğim,” moduna giren karakterin amacı sadece bölümü uzatmak.
Biraz gerçekçilik katılsa fena mı olur? Hayat bu kadar naif değil, savaşta kimsenin ikinci şansa lüksü yok.

7. Göz Zevkini Bozan Fan Service – “İçerik Yok, Aç Göbek Göster!”

Tam duygusal bir sahne izliyorsun, karakter geçmiş travmasını anlatıyor... BAM! Kamera bir anda kızın poposuna zoom yapıyor.
Bunun adı “fan service” ve bu klişe artık sinir harbi yaşatıyor. Tamaki (Fire Force) örneğini verelim: Ne zaman ekranda belirse, absürt bir şekilde soyunuyor, yere düşüyor, biri üzerine kapanıyor.
İçerik mi var? Yok. Meme var. Bu da animeyi izlenesi yapmıyor, sadece ciddiyetini sıfıra çekiyor.

8. “Birden Güçlendim!” – Hiç Antrenman Yok Ama Yeni Güç Var

Erza Scarlet’ın Kyoka ile dövüşünde yaşananlar: Ağır dayak yiyor... bir anda “Arkadaşlarım bana inanıyor!” deyip tanrısal güç açıyor.
Bu mu gelişim? Bu mu güç artışı? Nerede antrenman, nerede mantık?
Bleach yine bu klişeye bayılıyor, karakterler yeni formu bir anda çıkarıyor. Yahu bir açıklama verin, bir altyapı kurun. Yoksa güç artışı değil, senaristin tembelliği olur.

9. “Bu Gücüm Şöyle İşliyor...” – Anime mi, Sunum Slaytı mı?

Dövüş başlamış, heyecan dorukta. Ne yapar karakter? Düşmana dönüp: “Benim gücüm aslında şöyle çalışıyor...” diye anlatmaya başlar.
Yahu bunu dövüşten önce düşünseydin? Hadi düşmana anlatmasan da olurdu, izleyici zaten gözüyle anlıyor.
JoJo's Bizarre Adventure, bu klişeyi güzel tersine çeviriyor gerçi. Anlatınca daha güçlü oluyorsun! Ama çoğu anime bu kısmı o kadar abartıyor ki dövüş değil, konferans izliyoruz sanıyorsun.

10. “Arkadaşlık Gücü Her Şeyi Yener!” – Hayır, Her Şeyi Yenmez

Bak bu klişe başta güzeldi. Umut verici, destekleyici, sevgi doluydu. Ama sonra ne oldu? Ana karakter ölmek üzereyken “arkadaşlarım bana inanıyor” deyip bir anda evreni ikiye bölüyor.
Fairy Tail, bu konuda açık ara lider. Her bölümde biri “arkadaşlarım” diye bağırıyor, sonra dayak atıyor.
Bu durum, duygusal gücü değil, hikâye tembelliğini gösteriyor artık. Güzel bir bağ kurmak iyidir, ama bu şekilde kullanılınca cıvıklaşıyor.

 Artık Bu Klişeleri Raflara Kaldıralım

Anime izlemek bir tutku, bir sanat, bir kaçış yolu. Ama bu sinir bozucu klişeler araya girdi mi, o büyü bir anda bozuluyor.
Artık daha yaratıcı karakterler, daha akıcı hikâyeler ve daha saygılı anlatımlar istiyoruz.
Hikâyeler bizi şaşırtsın, sahneler içine çeksin; her anime karakteri Goku, her kadın karakter şiddet makinesi olmasın.
Anime'nin büyüsü orijinallikte gizli. Haydi bu klişeleri bırakıp yeni bir sayfa açalım. Çünkü anime, bu sıkıcı ezberlerin çok daha ötesinde bir dünya.